Beautiful Bahia!

Zo, deze keer duurde het eventjes, maar hier is dan weer een verslag. En ik waarschuw jullie: het is een lange. Als je geen tijd hebt om hem te lezen, of geen zin, begrijp ik helemaal! ;)

Ik heb gehoord dat Nederland in de afgelopen weken drie jaargetijden gehad heeft..? Terwijl het hier misschien een paar graden kouder is geworden en er enkele buitjes meer zijn gevallen dan voorheen, dus nog steeds topweer! Gelukkig maar, want ik heb wel gemerkt dat als het hier regent, je dus ook helemaal niks kunt! Binnen in je hostel zitten en heel veel kaartspelletjes spelen..! Medereizigers waren onder de indruk hoe snel wij al konden schudden en spelen ;)

Maar waar was ik gebleven... Ergens in Rio volgens mij, en als ik daar aan terug denk lijkt dat alweer zo lang geleden! De laatste weken daar waren gezellig en vol met leuke dingen. Een trip met de boys naar Buzios, het Saint Tropez van Brazilie (mooi, maar duur en toeristisch). Niet veel gedaan uiteindelijk daar, vooral gerelaxed aan het water, turtles gespot, wijntjes gedronken op de pier, veel gelachen in de gamehall en snachts een party gecrashed (zoals ze het noemen) waar te veel is gebeurd om hier te noemen, maar wat hebben we een lol gehad!
Het weekend daarna ben ik naar Ilha Grande geweest. Een prachteiland, waarvan ik nog delen kon herinneren van 15 jaar terug. Helaas regende het de eerste dag en heb ik alleen de tweede dag een volle dag gehad om te genieten van al het moois. Een geweldig dorpje tussen de heuvels, op het zand gebouwd aan het water, met idyllische huisjes, restaurantjes en pousadas aan smalle straatjes. En daar omheen kilometers natuur, watervallen, jungle, mooie stranden en helderblauw water. Allemaal heel puur en met een relaxte sfeer. Een dag is dus te kort om dit allemaal te zien. Maar de hiketocht naar surfbeach Lopes Mendes was mooi, het strand (met het meest knapperige zand, a la sneeuw, dat ik ooit heb gevoeld) nog mooier en de boottocht terug een kers op de taart. Helder blauw water, een dolfijn gespot en de zon zien ondergaan. Waar de jongens die ik had ontmoet normaal zo luidruchtig waren (Amerikanen...zegt genoeg dus), was de hele boot nu stil en met een biertje in ons hand waren we aan het genieten van wat we zagen. Ook het hostel is het benoemen waard, want deze lag op een prachtlocatie aan de stijger tussen de stranden en de natuur. Als je de deur open deed zag je de boten, het water en de bergen.
Het enige jammere aan deze trip was dat ik wat ziekjes werd. Later, terug in Rio was dit nog niet over: uitslag over mijn hele lijf, hoofdpijn en koorts.. toen het woord Dengue verschillende keren genoemd werd ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan voor een bloedtest. In totaal in 3 ziekenhuizen geweest; bij de eerste moesten we 2 uur wachten en veel geld betalen, dus zijn we weggegaan. De 2e was een public hospital en dus gratis, maar toen we na een uur wachten en drie haltes verder aan de beurt waren werd ons doodleuk verteld dat er in dit ziekenhuis geen bloed geprikt werd. Gevalletje slechte communicatie.. Dus uiteindelijk, toen de hoofdpijn en koorts al een dag over was, naar een groter ziekenhuis gegaan om 11 uur savonds, omdat er dan minder wachttijd is. Alsnog 2 uur daar gezeten maar uiteindelijk een ‘verlossend’ antwoord: geen Dengue. (Al hoor ik ook weer dat je dat niet al meteen die dag kan zeggen, maar goed). Wat het wel was: een virus, maar ze konden niet zeggen welke.. haha. Weer wat interessants meegemaakt dus;) Maar een dag later verdween de uitslag en ik ben weer kerngezond (zover ik weet!).

Naast deze leuke weekendjes was het eindelijk tijd voor mij om de Christo en de Sugar Loaf te bezoeken voor de nodige kiekjes, hebben we nog een paar erg leuke stapavonden, pizza-avonden, spelletjesavond en filmavondjes gehad en ben ik naar het stadion van Fluminense geweest om, in eerste instantie, kaartjes te kopen voor hun voetbalwedstrijd. Daar aangekomen geen kaartjes, maar wel de jongens (met o.a. Deco) aan het werk gezien tijdens een training en ook een kijkje genomen in de Fluminense Club (met wedstrijdbad, tennisbanen enz). De kaartjes zouden we de volgende dag halen... Helaas kun je niet altijd plannen maken met Brazilianen, die kunnen namelijk nog wel eens niet doorgaan. Ook hier het geval. Dus nog steeds geen voetbalwedstrijd live gezien...
Of misschien wel, namelijk de voetbalwedstrijd tussen ‘mijn’ talentjes van Bola de Fogo en een ander jeugdteam. Tijdens mijn allerlaatste voetbaldag stond voor de oudste groep deze wedstrijd op het programma. Serieuze aangelegenheid, want er was publiek (en ja op z’n Braziliaans: erg enthousiast), een echte scheidsrechter en de wedstrijd werd gefilmd (misschien voor de scouts?). Gelukkig maar, want met 6-1 werd de tegenstander van de mat geveegd. Hoogstaand, fel voetbal waar ik niet tussen had moeten staan want dan werd ik vwaarschijnlijk weggespeeld. Mooie goals, met lobjes en zelfs een omhaal en mooie acties. Een perfecte laatste projectdag dus!

Tja, en toen was het tijd om Rio te verlaten en stond het volgende (lang naar uitgekeken) deel van mijn reis voor de deur: de trip naar en door Bahia. Yasmin, die ik in Paraty had ontmoet, hield haar belofte en kwam vanuit Duitsland terug naar Brazilie om samen met mij naar het noorden te reizen. En het was een topreis! Gestart in Rio waar we (op blote voeten natuurlijk) zijn gaan joggen op het Ipanema strand en er een relax stranddagje aan vast hebben geplakt (de eerste van de velen). Daarna enkele dagen in Cabo Frio em Arrial de Cabo doorgebracht, waar ze het witste zand dat ik ooit heb gezien hebben en vele witte duinen en helderblauw water. Daar hebben we heerlijk gegeten op een vlot midden op het water waar de turtles om ons heen zwommen. Na 2 nachtjes zijn we met de 19 uur durende nachtbus (die we op 10 min na bijna hadden gemist, but no stress) naar Porto Seguro gegaan. Een erg gezellige avond gehad in de Alcohol straat (já zo noemen ze het), waar livemuziek is en vele standjes staan met lekker eten, drinken (zie naam) en sierraden. Helaas was het lekkere eten wat ik koos niet zo lekker em was ik die nacht ziek, maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag zijn we met de boot naar Arraial d’ Ajuda geweest en dit is een van mijn mooiste bestemmingen gebleken! De mooiste en langste stranden, geweldige idyllische straatjes met gekleurde houten huisjes, kinderkopjes en veel groen, mooie uitzichten en een geweldige straat met allemaal sambaclubs en live muziek. En bovenal een relaxed hostel met pooltafel, zwembad en erg leuke mensen. Met 2 Israelische jongens en 2 Braziliaanse meiden heel veel lol gehad. Veel relaxte stranddagen gehad en mooie dansavondjes, maar de mooiste dag was wel de dag dat we om 7 uur opstonden om een wandeltocht over het strand te maken van Arraial naar Trancoso. Vier uur lang alleen maar prachtig strand en water, gekleurde rotsen, palmbomen em rivieren. Daar aangekomen een welverdiende kokosnoot op het strand gedronken en toen een lift gekregen van een echtpaar uit São Paulo waarmee we naar Praia de Espelho (spiegelstrand) zijn gereden. Daar niet alleen een mooi strand gezien, maar ook het lekkerste seafood van Brazilie gegeten (en alles op hun kosten! ). Daarna nog de zonsondergang gezien en savonds naar het, met lampions verlichtte, plein van Trancoso gegaan. Ik beschrijf het misschien over de top, maar als ik zo terugkijk was het dat ook. Perfecte dag!
Uiteindelijk zijn we hier ook langer gebleven dan gepland, maar op een gegeven moment toch weer onze backpacks ingepakt en naar de volgende stop gereden: Itacare. En misschien was Arraial mooier, maar de sfeer hier was zo relaxed. Itacare is een klein surfdorpje wat voornamelijk bestaat uit een lange straat, vol kleurrijke pousadas, restaurantjes, barretjes en hostels, die aan beide kanten uitmondt in stranden: aan de ene kant het centrale strand met alle boten en aan de andere kant vier prachtige stranden op rij, alleen onderbroken door rotsen, waar vandaan je perfect de surfers in actie kunt zien. We verbleven in een superchill, klein hostel, gerund door een Brits/Braziliaans koppel, met jamsessions ‘s en capoeira shows avonds en waar alle gasten een familie vormden. Heel lekker ontbijt 's morgens en bbq’s 's avonds! Uiteindelijk zijn we hier een week gebleven, omdat we gewoon niet weg wilden, en omdat we ons gewoonweg niet echt meer met tijd bezighielden. Voornamelijk aan het strand gelegen overdag, heel veel moqueca gegeten (populair Afrikaans visgerecht met banaan- heerlijk!), mijn voetbalskills (ahum) veelvuldig getoond aan de Brazilianen, en verschillende verder afgelegen stranden bezocht. Onder andere naar Jeriqubacu gegaan: met koraal, natural swimming pool en afrikaanse omgeving, en een tocht door de jungle gemaakt, langs watervallen, over riviertjes, om bij een supermooi strand (Prainha) te komen, zoiets als je op de anzichtkaarten ziet; met rotsen, wit/zwart zand, hoge golven en vele palmen, en vooral: geen kip te bekennen!
Verder is Itacare een dorpje van ‘ons kent ons’, heel veel wiet (de bewoners die hier niet roken zijn denk ik op 1 hand te tellen), heel veel mannen, en maar weinig vrouwen, maar allemaal met strakke bodies (die jongens zijn de hele dag buiten e op het strand aan het sporten: surfen, frisbee, voetballen, koorddansen, bodyboarden, volleyballen, capoeira en beachtennis), surfdudes die er allemaal hetzelfde uitzien, live music barren met forro en sambamuziek, mooie en gezellige restaurants, barretjes aan het water, de lekkerste cakes en taarten/ijs van Bahia, de lekkerste caiperinhas van Bahia en zelfgemaakte koekjes en snacks op het strand. Ooh, en helaas ook het door plaatselijke bevolking overal en voortdurend proberen geld te krijgen van toeristen...ietsje minder maar dat went snel. Een toplocatie, maar voor mij genoeg voor een week: want elke dag hetzelfde leventje hebben, hetzelfde doen... op een gegeven moment gaat dat vervelen voor iemand zoals ik. Dus na een week afscheid genomen van de leuke mensen en uberrelaxte sfeer en met de bus en boot naar Barra Grande gegaan, waar de volgende prachtige (hoevaak heb ik dit woord al gebruikt?) langgerekte oranje stranden op ons wachtten. En weer bijna alleen op de wereld. Heerlijk dat reizen in low season! Ook de weg er naartoe was mooi: Wilde tocht over stille wateren, door mangroves aan beide kanten en aangekomen op het eiland geen verharde wegen.
Vervolgens doorgevaren door de mangroves en kleine dorpjes naar Boipeba, waar we even konden bijkomen van alles en echt helemaal back to basics waren. Ook op dit eiland, op het centrum na, geen verharde wegen en dus met een tractor (naast paard en wagen het enige vervoersmiddel) naar Morere gereden, een strandje met misschien 4 simpele poussadas, enkele huisjes, een schooltje en een supermarktje: en dat allemaal op het strandzand, aan het water. Op ons en een Zuid-Afrikaanse backpackster na geen toerist te bekennen. We sliepen in de meest simpele pousada: een stenen huisje met een bed en kleine badkamer, gewoon in de achtertuin van een mevrouw, met uitzicht op het strand. Heerlijk, in de natuur. Overdag een trektocht gemaakt naar de andere kant van het eiland (en het strand natuurlijk), beide avonden gegeten bij het restaurantje (gewoon in een tuin aan een van de 3 tafeltjes) van een oud vrouwtje die zelf het eten voor ons maakte. (Ze had ook geen kaart, maar had per dag een ander favoriet gerecht). Verder een nacht buiten in de hangmat geslapen, omgeven door sterren em jungle geluiden, en toen ik wakker werd honderden vuurvliegjes om me heen! Om 5 uur naar het strand gelopen om de zonsopgang gegezien (helaas wat bewolkt maar toch) em gewoon helemaal tot rust gekomen daar. Daarna met z’n drieen (inclusief Zuid-Afrikaanse) verder gereisd naar Morro de São Paulo. Helaas begon het tijdens de boottocht hier naartoe te regenen en is die regen geregeld teruggekomen. Toch ook veel zon gehad en genoten van het landschap, typische wegen met kinderkoppen en winkeltjes, opnieuw de mooie stranden en oranje rotsen, het koraal, de vele vissen, de natural swimming pool, de live sambabarren, capoeira, zonsondergang, lekker eten em de heerlijke Açaí (echt, ik wil dit importeren naar Nederland!). Het is wel een verschil met Boipeba: dit is echt een toeristisch gebied en Boipeba wordt niet voor niks vermeld als: ‘ wat Morro 20 jaar geleden was’ . Maar toch weer relaxte stranddagen gehad! :)

Tja, en toen was het tijd voor onze laatste bestemming: kleurrijk Salvador. En wat een bestemming! Volop cultuur en architectuur. Na al de stranden en eilanden was dit een perfecte afwisseling. We verbleven in het historisch gedeelte van de stad (Pelourinho) met vele kerken, kleurrijke huisjes en heuvelachtige, met (natuurlijk) kinderkopjes bedekte wegen. Anders dan de rest van de wereldstad Salvador. De stad, en voornamelijk Pelourinho heeft een enorme Afrikaans-Indiaanse historie, en vooral de Afrikaanse invloeden zijn overal terug te vinden. In de donkere mensen, de vele kleurrijke kunstwerken, schilderijen, de muziek en de heerlijke Afrikaanse vibe die hier hangt! Samba, drums en capoeira op elke hoek van de straat, net zoals de uitgedoste, in grote opgezette jurken gekleedde, Afrikaanse-Braziliaanse vrouwen. Opnieuw verbleven we in een super hostel, in het midden van de Pelourinho, met heerlijk ontbijt. We hebben veel rondgeslenterd, lekker gegeten en de bekende dinsdagavond meegepikt (de dinsdagavond is dé muziekavond in Salvador waar iedereen buiten op straat danst, shows bekijkt en muziek maakt). Helaas viel deze letterlijk een beetje in het water door een enorme plensbui, dus zijn we vervroegd naar een sambabar gegaan, maar dat was zeker geen straf.

En toen waren we bijna vier weken verder en kwam onze trip door Bahia ten einde. Een geweldige reis waar we ontzettend veel lol hebben gehad. Waar Rio een geweldige staat is met zowel een super wereldstad met alles erop en er aan, als ook prachtige gebieden als Ilha grande em Paraty, heeft Bahia een meer Afrikaanse, urban invloed. We hebben de meest mooie gebieden en stranden gezien, de meest helder gekleurde natuur, prachtig gekleurde dorpjes en huizen, heerlijke relaxte vibe, lekker (en vooral zoet) eten en leuke mensen ontmoet. Een van de mooiste dingen aan het reizen: zoveel verschillende mensen leren kennen met ieder hun eigen verhaal (oke, op de Israeliers na die allemaal hetzelfde hebben gedaan en doen: enkele jaren leger en dan een reis door zuid-Amerika).

Inmiddels ben ik flink bruin getind, is mijn haar blond en heeft het een kapbeurt nodig, is mijn Portugese woordenschat aanzienlijk verbeterd, moet ik afkicken van alle zoetigheid, heb ik in maanden geen schoenen aangehad en zijn mijn kleren bijna niet meer schoon te krijgen. Maar daar hoor je mij niet over klagen!

Sinds dit weekend ben ik weer ‘thuis’ in Confins bij mijn lieftallige familie. Nog 2,5 week Brazilie voordat ik naar mijn volgende bestemming; Australie, vertrek. De tijd vliegt echt als je het leuk hebt! De komende 1,5 week zal ik nog bij mijn familie zijn, misschien een stadionbezoek brengen in Belo Horizonte en wat andere wat tripjes maken. Maar vooral ook even bijkomen en opladen. De laatste dagen verblijf ik in Rio, om mijn maatjes van het hostel nog even te bezoeken maar voornamelijk voor 1 reden: het Maracana. Op 2 juni speelt Brazilie voor het eerst in het vernieuwde stadion een oefeninterland tegen Engeland en ik hoop hiervoor kaartjes te kunnen bemachtigen en deze keer dus ECHT een wedstrijd te kunnen bezoeken. Zo niet, dan wordt het een tour, maar hoe dan ook zal ik het stadion, waar volgende jaar de finale van het WK gespeeld wordt, bezoeken. Mijn laatste doel voor vertrek! ;)

Nou, we zijn enkele uren verder, mijn rug doet zeer en mijn ogen zijn vierkant, en waarschijnlijk die van jullie ook (als jullie niet halverwege zijn afgehaakt)...! Dus bij deze: Tchau!!